If you are citizen of an European Union member nation, you may not use this service unless you are at least 16 years old.
You already know Dokkio is an AI-powered assistant to organize & manage your digital files & messages. Very soon, Dokkio will support Outlook as well as One Drive. Check it out today!
Μια σπουδή στη διαφορετικότητα και στην ανοχή μας απέναντι στον...άλλον!
Ένα νεοελληνικό έργο που εστιάζει στη διαφορετικότητα. Τι συμβαίνει – ή τι μπορεί να συμβεί – όταν ένας «ξένος», ένας άλλος, εισβάλλει απροειδοποίητα στον περίκλειστο κόσμο, μιας φυλής, μιας ομάδας, μιας οικογένειας κι «εμβολίζει» με τη δική του κουλτούρα, ιδέες και τρόπο ζωής, τελετουργίες και κώδικες που παραμένουν αναλλοίωτοι χρόνια ολόκληρα;
Η σύγκρουση καταρχήν μοιάζει αναπόφευκτη, η αντιπαράθεση που εξελίσσεται σε αγώνα επιβίωσης, σκληρή – πόσο μάλλον όταν ως κατακτητικός μοχλός χρησιμοποιείται η ερωτική γοητεία....!
Βασισμένο σ’ ένα λαϊκό, ινδιάνικο, μύθο το «Βρέχει» της Βίλιας Χατζοπούλου περιγράφει την ιστορία μιας ομάδας / φυλής – που δεν εντάσσεται σε κάποιον συγκεκριμένο χώρο ή χρόνο – και κυλά αδιατάρακτα, ερμητικά αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο «που οι άνθρωποι της φυλής ξέρουν ότι υπάρχει, αλλά κανείς δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να τον επισκεφθεί» μέχρι ένας πλάνητας, ένας ταξιδιώτης, να απειλήσει την ασφαλή αυτή απομόνωση.
«Φύσει και θέσει ταξιδιώτης» ο άγνωστος ξένος, «που δε μένει ποτέ εκεί όπου γίνεται πόλεμος» και προτιμά τη διαρκή μετακίνηση «για να μην προφταίνω να βλέπω τους άλλους να μεγαλώνουν» από την εγκατάσταση σε έναν τόπο, θα φέρει – αν όχι τον πόλεμο – πάντως την σύγκρουση στην ζωή της φυλής, της οποίας αυτοανακηρύσσεται παρατηρητής.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση αυτή είναι ότι ο σταθερός πόλος, το ομοιογενές, είναι μια φυλή που παραπέμπει στους Ινδιάνους. Δηλαδή για τον σύγχρονο κόσμο, μια κοινωνική ομάδα, ιστορικά και φυλετικά περιθωριακή. Αλλά κι εκείνος που εισβάλλει στην κοινότητα δεν εκπροσωπεί από την άλλη πλευρά έναν ισχυρό σχηματισμό – το δυτικό πολιτισμό για παράδειγμα – αν κι είναι ο μοναχικός φορέας μιας ανώτερης συγκριτικά κουλτούρας· ένας ταξιδιώτης που κυκλοφορεί στο μεταίχμιο των κόσμων, «κάποιος που με την αποκλίνουσα συμπεριφορά του αμφισβητεί εξίσου το δικό του περιβάλλον όσο και το περιβάλλον της κλειστής κοινότητας στην οποία εισβάλλει». Κι εκεί, εντοπίζεται και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον : «το σχήμα είναι ασύμμετρο κι από τις δύο πλευρές. Συναντώνται δυο αποκλίνοντες πολιτισμοί».
Στους δύο αυτούς αποκλίνοντες αλλά και διαφορετικούς πολιτισμούς ο σκηνοθέτης αντέταξε και μια τρίτη διαφορετικότητα – της θεατρικής ομάδας που παρουσιάζει το «Βρέχει». Διαφορετικότητα που συνοψίζεται στις ακόλουθες έννοιες – κλειδιά: «ερασιτεχνισμός (ως στάση), νεανικότητα (ως στάση) διασταύρωση ειδικοτήτων, ανορθόδοξη ενδεχομένως επιλογή ανθρώπων, με κριτήριο επιλογής όχι απλώς την επαγγελματική επάρκεια, αλλά κάτι πιο ιδιαίτερο που είναι η θέση κάθε συνεργάτη μέσα σ’ έναν πιο δημιουργικό και περίπλοκο κόσμο : τον κόσμο ενός θεατρικού έργου».
Διαφορετικότητα επί τρία λοιπόν, σύγκρουση και σύνθεση. Στην κοινότητα πάντως του έργου η αποδοχή θα αποδειχθεί δύσκολη, αν όχι ανέφικτη, καθώς ο άγνωστος ξένος θα αντιπαραθέσει στους παγιωμένους κώδικες και στην εθελούσια απομόνωση την αναταραχή που προκαλεί όχι απλώς η παρουσία κι οι ερωτήσεις ενός ξένου αλλά και η διαφαινόμενη επιδίωξη του να «κατακτήσει» την κοινότητα κατακτώντας τις...γυναίκες της! Όλα αυτά διαδραματίζονται σ΄ ένα αφαιρετικό σκηνικό, σε μια σκηνή όπου κυριαρχεί ο άδειος χώρος, ενώ η δράση εκτυλίσσεται στην τομή ενός διώροφου σπιτιού, με τον πάνω όροφο να θυμίζει δωμάτιο κοριτσιών και τον κάτω χώρο συνάθροισης της οικογένειας (της ομάδας). Η μουσική αλλά και τα έντονα χρώματα των κοστουμιών απευθύνονται ευθέως στο θυμικό των θεατών, ενώ στο σύνολό της η δραματουργική προσέγγιση «παρακάμπτει την γραμμική αφήγηση και διαμορφώνεται στο ρυθμό μιας μουσικής παρτιτούρας» που αφήνει ακάλυπτα κι εμφανή τα συναισθήματα!
Η διαφορετικότητα
Η διαφορετικότητα , προκαλεί μεγάλες συζητήσεις τα τελευταία χρόνια. «Όταν δύο μέρη ξένα μεταξύ τους έρθουν σε επαφή, υπάρχει η πιθανότητα το ένα να εξοντωθεί από κάτι πολύ απλό, τυχαίο, που φέρει το άλλο μέρος. Οι ιθαγενείς του Αμαζονίου αποδεκατίστηκαν όταν ήρθαν σε επαφή με τους λευκούς, και εκτέθηκαν σε ασθένειες για τις οποίες ο οργανισμός τους δεν είχε αναπτύξει μηχανισμό αντίστασης. Γι' αυτό ο φόβος προς το διαφορετικό εγκυμονεί το φόβο του θανάτου. Αλλά και σε πιο μικρή κλίμακα, μια μικρή οικογένεια μοιάζει με μια μικροσκοπική φυλή, που προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι σε υπαρκτούς αλλά κυρίως σε φανταστικούς εχθρούς για να διατηρήσει την εσωτερική συνοχή της.Ο Ξένος μπορεί να συμβολίζει από το μικρόβιο μέχρι τον ιμπεριαλισμό, ακόμη και τον καλό ιμπεριαλισμό π.χ. την κουλτούρα που μας ήρθε από τη Δύση το '60 και το '70, λ.χ. τη μουσική του Ντύλαν και των Μπιτλς, και η οποία σε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν σαφώς υπανάπτυκτη, άνοιξε δρόμους για τους νέους της εποχής. Ή την επίδραση του Μάη του '68 και των φοιτητικών κινημάτων στις άλλες χώρες, που άναψαν φως για τον αγώνα των Ελλήνων φοιτητών κατά της Χούντας.
Τρίχα στη σούπα (του Δημήτρη Γκενεράλη)
Ο Χαλίντ είναι Μουσουλμάνος αλλά έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελληνική συνοικία μιας μεγάλης αφρικανικής πόλης. Ο πατέρας του είναι χτίστης, αλλά ο παππούς του ήταν ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε και έχτισε το παλάτι της αυτοκρατορικής οικογένειας. Το 1950, ξένοι εισβολείς κατέλαβαν τη χώρα με σκοπό να τη λεηλατήσουν και να κλέψουν τον αμύθητο αυτοκρατορικό θησαυρό. Η οικογένεια του Χαλίντ επιβιώνει εξαιτίας του παππού του, του γέρο-αρχιτέκτονα.Βρισκόμαστε στην περίοδο λίγο πριν τον πόλεμο. Ο Χαλίντ μεγαλώνει ανάμεσα σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Είναι ερωτευμένος με Χριστιανή, την Άννα. Η σχέση τους είναι απαγορευμένη. Η ζωή στην πόλη γίνεται δύσκολη. Ο Χαλίντ πρέπει να φύγει για να δουλέψει. Η Άννα πρέπει να μείνει μια μακρινή ανάμνηση.
Ο Χαλίντ, ο χτίστης, κυνηγημένος από τα φαντάσματα της μάνας και της ερωμένης του, βιώνει μια σκληρή πραγματικότητα που τον φέρνει μέχρι την Ελλάδα. Μέχρι και σήμερα ακόμα, βρίσκεται και δουλεύει ανάμεσά μας.
Βασίλη Κατσικονούρη Το Γάλα.
Το Γάλα είναι η ιστορία μιας μητέρας μετανάστριας από την πρώην Σοβιετική Ένωση, με δύο γιούς- ο ένας εκ των οποίων πάσχει από σχιζοφρένεια- οι οποίοι προσπαθούν να προσαρμοσθούν και να επιβιώσουν στην Ελλάδα. Ο συγγραφέας εστιάζει πάνω στο ζήτημα των ανθρώπων που έχασαν την πατρίδα τους αλλά μαζί με αυτήν και την ταυτότητά τους- και παλεύουν να αποκτήσουν μια καινούρια. Το Γάλα δεν είναι, ωστόσο, ένα κείμενο προσανατολισμένο αποκλειστικά στο κοινωνικό σχόλιο για τους μετανάστες. Με βάση μια οικογενειακή ιστορία, ο συγγραφέας φωτίζει το συναισθηματικό κόσμο των ηρώων και τις ανησυχίες τους, όπως αυτές πηγάζουν και ίσως πολλαπλασιάζονται μέσα στο αδιέξοδο κοινωνικό περιβάλλον. Πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία – μαρτυρία, με εξαιρετικές συγκρούσεις, μοναδικές κορυφώσεις και πολλή ελπίδα, που καθιστά το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη ίσως το σπουδαιότερο νεοελληνικό έργο των τελευταίων χρόνων.
Ο Μπερανζέ, ένας ημιαυτοβιογραφικός ήρωας, θα εμφανιστεί στο γνωστότερο έργο του Ιονέσκο, ο «Ρινόκερος» γραμμένο το 1959.
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, εμφανίζεται ο ιός της ρινοκερίτιδας. Ο Μπερανζέ βλέπει έναν προς έναν τους κατοίκους της πόλης να μετατρέπονται σε ρινόκερους. Μόνος του, περικυκλωμένος από τους βρυχηθμούς και την βία των ζώων, ο Μπερανζέ αποφασίζει πως θα μείνει άνθρωπος, πως δεν θα παραδοθεί παρόλο το βάρος της μοναξιάς του. «Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος και θα παραμείνω μέχρι το τέλος. Δεν θα συνθηκολογήσω». Το έργο αποτελεί μια παραβολή για την άνοδο του ολοκληρωτισμού, την βία της μάζας, την εξαφάνιση της προσωπικότητας μέσα στην ομοιόμορφη φωνή του πλήθους.
Comments (0)
You don't have permission to comment on this page.