ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΒΡΑΪΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ

Ο άγνωστος σιωνισμός 

Η κατασκευή του μύθου

Αφού ο σιωνισμός υπήρξε απλά ένα εβραϊκό εθνικιστικό κίνημα, τότε πώς εξηγείται η τερατώδης παραφιλολογία περί «διεθνούς συνωμοσίας» με στόχο την «παγκόσμια κυριαρχία», που το συνοδεύει; 

Αναζητώντας τις ρίζες αυτής της μυθολογίας, φτάνει κανείς στην αντεπαναστατική φιλολογία των χρόνων της Γαλλικής Επανάστασης -τότε που εμιγκρέδες αριστοκράτες, παραδοσιακοί βασιλόφρονες κι εκκλησίες προσπαθούσαν απεγνωσμένα να ερμηνεύσουν, με βάση τα δικά τους αρχαϊκά εργαλεία, τη φωτιά που ξεκίνησε από το Παρίσι για να απλωθεί σ' όλη την Ευρώπη.

Ηταν το 1797, όταν ο εξόριστος αβάς Μπαρουέλ εξέδωσε στο Λονδίνο ένα πεντάτομο «Υπόμνημα περί της Ιστορίας του Γιακωβινισμού», υποστηρίζοντας ότι η Γαλλική Επανάσταση οφείλεται σε μια διαχρονική πανευρωπαϊκή συνωμοσία που ξεκινά με το μεσαιωνικό Τάγμα των Ναϊτών και αποκρυσταλλώνεται στις μασονικές στοές, έχοντας ως καθοδηγητικό κέντρο τον βαυαρικό κύκλο των «Φωτισμένων» (Illuminati) του Ανταμ Βαϊσχάουπτ. Το όλο πόνημα πούλησε καλά κι είχε λαμπρό μέλλον: «Εχθροί του ανθρώπινου είδους και γιοι του Σατανά», οι Illuminati (το τάγμα των οποίων διαλύθηκε το 1786) εξακολουθούν μέχρι τις μέρες μας να τροφοδοτούν μια απίθανη συνωμοτική παραφιλολογία.

Η σύνδεση όλου αυτού του σεναρίου με τους Εβραίους έγινε, μερικά χρόνια αργότερα, από τον ίδιο τον Μπαρουέλ. Η ιδέα μιας «εβραιομασονικής συνωμοσίας» ενάντια στον ανθρώπινο πολιτισμό και τις κατεστημένες τάξεις ήταν πλέον πραγματικότητα. Τέσσερα χρόνια πριν από το πρώτο σιωνιστικό συνέδριο της Βασιλείας, λ.χ., ένα τυπικό δείγμα αυτής της φιλολογίας αποφαίνεται κατηγορηματικά πως «όλες οι επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων έχουν τις ρίζες τους στην αίρεση των μασόνων, υπό την ανώτατη καθοδήγηση των Εβραίων» (επίσκοπος Λεόν Μερίν, «Ο ελευθεροτεκτονισμός, συναγωγή του Σατανά», Παρίσι 1893, σ. 196).

Από κει και πέρα, η μετάβαση από την «εβραϊκή» στη «σιωνιστική» συνωμοσία ήταν εύκολη: αρκούσε να θεωρηθεί το σιωνιστικό συνέδριο της Βασιλείας σαν μια μυστικιστική σύναξη των επιτελών της Μεγάλης Συνωμοσίας. 

Η έκδοση των «Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών», ενός δημιουργήματος της τσαρικής Ασφάλειας με σκοπό τη συκοφάντηση των επαναστατών του 1905, θα προσφέρει σύντομα σ' αυτή τη θεωρία το ευαγγέλιό της (βλ. αναλυτικά Ιός 17.9.1995).

Σύμφωνα με αυτή τη συνωμοτική θεώρηση, ο υπαρκτός σιωνισμός και η στοχοθεσία του για τη δημιουργία μιας εβραϊκής «εθνικής εστίας» στην Παλαιστίνη δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια του κόσμου, προκειμένου να συγκαλυφθούν οι πραγματικοί στόχοι των συνωμοτών για παγκόσμια κυριαρχία. Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, αφού ο αποικιακός χαρακτήρας του (υπαρκτού) σιωνιστικού κινήματος ήταν απολύτως αποδεκτός από τους αντιδραστικούς «αντισιωνιστές» της εποχής. Και των ημερών μας, εννοείται...

Ο σιωνισμός των αντιφρονούντων

Η σημαντικότερη εκδήλωση αντίστασης εκ των ένδον στην επιχειρούμενη εθνοκάθαρση των κατεχόμενων παλαιστινικών εδαφών από τον ισραηλινό στρατό υπήρξε η φετινή δήλωση 52 εβραίων στρατιωτών ότι αρνούνται να υπηρετήσουν στα Κατεχόμενα. 

Το γεγονός θεωρήθηκε από τα διεθνή ΜΜΕ -και χαιρετίστηκε από το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης- ως το πρώτο ρήγμα στην καταθλιπτική συναίνεση της ισραηλινής κοινωνίας στην εκστρατεία του Σαρόν.

Στο κείμενο της διακήρυξής τους, οι αντιρρησίες αυτοί καταγγέλλουν τις ενέργειες του στρατού στα Κατεχόμενα, δηλώνοντας όμως ταυτόχρονα ως πηγή έμπνευσής τους «τα σιωνιστικά ιδεώδη».

Η αναφορά αυτή προκάλεσε το ενδιαφέρον των ελλήνων ακτιβιστών της Αντιπολεμικής Κίνησης, που το περασμένο φθινόπωρο είχαν φέρει σε επαφή την κοινή γνώμη της χώρας μας με το ισραηλινό αντιπολεμικό κίνημα (βλ. αναλυτικά το δημοσίευμά μας της 17.11.2001). Μέσω e-mail ζήτησαν από τον Πέρετς Κιντρόν, στέλεχος της οργάνωσης Yesh Gvul («Υπάρχει ένα όριο»), που συντονίζει την όλη προσπάθεια, μια ερμηνεία του τι σημαίνει σήμερα σιωνισμός για τη νέα γενιά των Ισραηλινών -ιδίως σήμερα, που η ύπαρξη του Ισραήλ δεν αμφισβητείται πλέον πρακτικά από κανέναν. Δημοσιεύουμε ολόκληρο το κείμενο της απάντησης, καθώς κατά τη γνώμη μας φωτίζει κάποιες λιγότερο προφανείς διαστάσεις του ζητήματος.

«Δεν πρόκειται να βρει κανείς δυο ανθρώπους που να συμφωνούν στον ορισμό του Σιωνισμού. Για πολλούς καλούς ανθρώπους εδω πέρα, το ζήτημα εξακολουθεί να παραμένει ζωντανό, (α) επειδή θεωρούν ότι η ύπαρξη του Ισραήλ απειλείται, και (β) επειδή του προσδίδουν ιδεολογική διάσταση, μένοντας προσκολλημένοι στα ιδεώδη της σιωνιστικής Αριστεράς που έλπιζε όχι απλά να οικοδομήσει ένα κράτος, αλλά ένα "ιδανικό" κράτος δικαιοσύνης, διαφωτισμού, προόδου κ.λπ. Οπότε, είτε οι υπογράφοντες της διακήρυξης εννοούν ότι είναι "ισραηλινοί πατριώτες", είτε ότι διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική που έρχεται σε άμεση αντίθεση προς αυτά τα φιλελεύθερα ιδανικά, θεώρησαν απαραίτητο να τονίσουν αυτό το στοιχείο. Στην Yesh Gvul έχουμε "σιωνιστές", "αντισιωνιστές" και "μετα-σιωνιστές", οτιδήποτε κι αν σημαίνει κάθε ένα απ' αυτά. Από πρακτική άποψη, αυτό σημαίνει ότι με όποιον τρόπο και να αποκαλεί καθένας τον εαυτό του, όλοι μας είμαστε αντίθετοι στην Κατοχή, παλεύουμε για κοινωνική δικαιοσύνη κ.ο.κ. 

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κλασικό δείγμα μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας, με την κάθε πλευρά να παρουσιάζει τη δική της "αφήγηση", που αντιπροσωπεύει τη δική της εκδοχή της αλήθειας: Για τους Εβραίους ο σιωνισμός είναι το δικό τους εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Για τους Παλαιστινίους, είναι η καταστροφή τους.

Κατά την άποψή μου, και οι δυο πλευρές έχουν δίκιο. Αυτά όμως είναι για τους ιστορικούς. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τους δείκτες του ρολογιού προς τα πίσω, πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με τη σημερινή πραγματικότητα και να διεξαγάγουμε την πολιτική μας δραστηριότητα σε σχέση με αυτή. Είναι άλλωστε γεγονός ότι ακόμη και οι "αντισιωνιστές" ανάμεσά μας δεν μιλάνε για κατάργηση του κράτους του Ισραήλ, αλλά απλώς για το μετασχηματισμό του.

Φυσικά, αυτό που κάνει την όλη συζήτηση πολύ πιο επίπονη είναι ότι οι εθνικιστές, οι έποικοι κ.λπ. χρησιμοποιούν το Σιωνισμό ως λάβαρο για επέκταση και κυριαρχία πάνω στους Παλαιστίνιους. 

Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που συνέβη στην Ιταλία, όπου μια γενιά χωρίζει τον Γκαριμπάλντι από τον Μουσολίνι: και οι δυο αυτοπροσδιορίζονταν "ιταλοί πατριώτες", έδιναν όμως σ' αυτόν τον αυτοπροσδιορισμό εντελώς διαφορετικό νόημα κάτω από διαφορετικές συνθήκες -στη μια περίπτωση η Ιταλία βρισκόταν κάτω από ξένο ζυγό, στην άλλη ήταν ανεξάρτητο κράτος.

Για μένα προσωπικά, το ζήτημα λύθηκε πριν από 53 χρόνια με την ίδρυση του Ισραήλ και το ζήτημα είναι προς τα πού θα κινηθούμε από δω και πέρα: πώς, δηλαδή, από επιθετικός σύμμαχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού θα μπορέσουμε να μετατραπούμε σ' ένα προοδευτικό κράτος, που θα ζήσει ειρηνικά με τους γείτονές του. Ολες αυτές οι εκδοχές μπορούν να αποκληθούν "σιωνιστικές".

Η δήλωση των 52 στρατιωτών είναι πολύ σημαντική, εν μέρει επειδή αυτά τα παιδιά επιθυμούν διακαώς να ταυτιστούν με τον κύριο όγκο της ισραηλινής κοινωνίας. Ας ελπίσουμε πως είναι ο προπομπός μιας ευρύτερης πολιτικής αφύπνισης».