| 
  • If you are citizen of an European Union member nation, you may not use this service unless you are at least 16 years old.

  • You already know Dokkio is an AI-powered assistant to organize & manage your digital files & messages. Very soon, Dokkio will support Outlook as well as One Drive. Check it out today!

View
 

Ποίηση

This version was saved 14 years, 2 months ago View current version     Page history
Saved by Dimitris
on January 13, 2010 at 8:00:08 am
 


 

ΜΗ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ «ΞΕΝΟ»!

 

 

Επειδή άλλη μάνα με γέννησε

και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ

τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...

μη με φωνάζεις «ξένο»

το ψωμί σου δε διαφέρει απ' το δικό μου

το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,

σαν τη φωτιά καίει

και η δική μου φωτιά.

Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;

Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα

και σ άλλο λαό γεννήθηκα

και άλλες θάλασσες γνώρισα

και απ'; αλλού σάλπαρα;

Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο

η ίδια εξάντληση

στην πλάτη μας βαραίνει,

αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό

μέσ' απ' του χρόνου τα σκοτάδια

από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί

κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει

όσοι διχάζουν

και σκοτώνουν το φτωχό,

αυτοί που κλέβουν

και μοιράζουν ψέμματα,

αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς

και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας

όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη

τη σκληρή: «ξένος».

λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη

που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.

Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός

σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»

αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,

πιο πέρα απ' το μίσος

ας φθάσει η ματιά σου,

ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.

Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ

Όχι, δεν είμαι «ξένος»!

 

΄Αγνωστος Μετανάστης                                                                               

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Παιδικό Αντιρατσιστικό Ποίημα

..ένα υπέροχο ποίημα που έχει γράψει ένα παιδί από την Αφρική και προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα του 2006.

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος 

Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος 

Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος 

Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος 

Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος 

Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος 

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε 

Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ 

Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός 

Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος 

Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε 

Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος 

Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος 

Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι 

Και αποκαλείς εμένα έγχρωμο... 

 

 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

 

 ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ 1950

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι

για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις

τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές

Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες

μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά

στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.

Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι

για να γκρεμίζει την αδικία.

Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,

ούτε στιγμή να ξεχαστείς.

Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.

Μια στιγμή αν ξεχαστείς,

αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται

στη δίνη του πολέμου,

έτσι και σταματήσεις

για μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα

θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.

Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις

για να ζήσουν οι άλλοι.

Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι

ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι

μπρος στα ντουφέκια!

 

 

Τάκης Σινόπουλος: Ο καιόμενος

 

Το φαινόμενο της αυτοπυρπόλησης αποτέλεσε στην εποχή μας την έσχατη μορφή προσωπικής διαμαρτυρίας των διαφόρων απελπισμένων ιδεολόγων. Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Μεταίχμιο Β΄ (1957).

 

Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος. 

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

 


Λένα Πλάτωνος, Εμιγκρέδες της Ρουμανίας

Ένα απόγευμα ο γιος του Ρουμάνου

έχασε το κοτοπουλάκι του.

Χτύπησε όλες τις πόρτες.

Τα μεγάλα του μάτια,

καθώς το αναζητούσανε μάταια,

μου φάνηκαν χοάνες

που από μέσα τους

μπορούσε ο καθένας

να διακηρύξει

τ' ανθρώπινα δικαιώματα.

Πόσο μ' αρέσει

ν' ακούω τους ανθρώπους

ν' ανεβαίνουν με το ασανσέρ

και να μιλάνε ρουμάνικα...

Κι ένα βράδυ,

ενώ κοίταζα τα τοξωτά μπαλκόνια

του μαιευτηρίου της «Έλενας»,

άκουσα ήχο πιάνου.

Κάποιος απ' τους Ρουμάνους

έπαιζε από συνήθεια το ίδιο κομμάτι

και μεταμόρφωνε, πάλι, τους δήμιους

της Αμερικάνικης πρεσβείας,

τους μεταμόρφωνε, πάλι, σε χάδι.

Πόσο μ' αρέσει

ν' ακούω τους ανθρώπους

ν' ανεβαίνουν με το ασανσέρ

και να μιλάνε ρουμάνικα...

Ένα μεσημέρι, σκυφτή κι ανώνυμη,

μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους

μιας πολυκατοικίας,

τους άκουσα να μιλάνε ρουμάνικα.

Καθώς ανέβαινα με το ασανσέρ...

...να μιλάνε ρουμάνικα.

Και τότε τραγούδησα:

''Πόσο μ' αρέσει

ν' ακούω τους ανθρώπους

ν' ανεβαίνουν με το ασανσέρ

και να μιλάνε ρουμάνικα...''

Εμιγκρέδες της Ρουμανίας,

πιθανότητες ευτυχίας,

στην περιοχή της Αμερικάνικης πρεσβείας... 

Comments (0)

You don't have permission to comment on this page.