Θρησκευτική διάκριση
Η πολυμορφία στην Ευρώπη είναι συχνά πιο ορατή ως θρησκευτική ποικιλομορφία. Η πλειονότητα των Ευρωπαίων είναι Χριστιανοί, ακόμη και αν δεν "θρησκεύουν" , αλλά αυτή η πλειοψηφία συχνά «κρύβει» μια μεγάλη ποικιλία. Η Ευρώπη έχει βαθιά διχαστεί από πολέμους μεταξύ καθολικών και προτεσταντών, όπως και στο παρελθόν από πολέμους μεταξύ καθολικών και Ορθοδόξων Χριστιανών. Μέσα σε κάθε ομολογία υπάρχουν πολλές διαφορετικές θέσεις με διαφορές που είναι συχνά δυσδιάκριτες στον μη ειδήμονα, αλλά είναι ζωτικής σημασίας για εκείνους που πιστεύουν σε αυτά.
Αν και χριστιανικές θρησκευτικές μειονότητες υπάρχουν σε ολόκληρη την Ευρώπη, ιστορικά έχουν (και σε ορισμένες χώρες συμβαίνει ακόμη) υποστεί διακρίσεις. Η ομολογία ή η εκκλησία τους δεν είναι "αναγνωρισμένη" ή δεν έχει το ίδιο καθεστώς ή τα ίδια δικαιώματα (για παράδειγμα, στην εκπαίδευση) όπως η "επίσημη" ή κυρίαρχη εκκλησία.
Εν μέρει λόγω της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και συνεργασίας, οι διαφορές μεταξύ των χριστιανικών δόγμάτων έχουν καταστεί λιγότερο σημαντικές σε κοινωνικο-πολιτικούς όρους.Για μερικούς στοχαστές και πολιτικούς, ο Χριστιανισμός πρέπει να αποτελέσει τη βάση της ευρωπαϊκής ταυτότητας, μια επικίνδυνη άποψη που αγνοεί τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που δεν θρησκεύουν και, φυσικά, και εκείνους που δεν είναι χριστιανοί.
Μία από τις πιο κοινές προκαταλήψεις σχετικά με το Ισλάμ είναι το λεγόμενο «ασυμβίβαστο» με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτή η επιφύλαξη πηγάζει συχνά από την πραγματικότητα των χωρών όπου το Ισλάμ είναι η θρησκεία της πλειοψηφίας, ως επί το πλείστον στις αραβικές χώρες. Η απουσία δημοκρατίας και εκτεταμένες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρατίθενται ως παραδείγματα αυτού του «ασυμβίβαστου». άποψη ότι το Ισλάμ είναι ο μόνος παράγοντας που συμβάλλει στην δημιουργία αυτών των καταστάσεων, όταν στην πραγματικότητα στις περισσότερες από τις εν λόγω χώρες τα καθεστώτα είναι απλά αντιδημοκρατικά. Αν αυτή η άποψη αναλογικά αναφερθεί στις χριστιανικές χώρες, αυτό θα σημαίνει ότι οι Χριστιανική θρησκεία είναι υπεύθυνη για τις προηγούμενες δικτατορίες στην Πορτογαλία, την Ισπανία ή την Ελλάδα, για παράδειγμα, και εν συνεχεία, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Χριστιανισμός είναι ασυμβίβαστος με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία.
Οι νέοι συχνά ενοχλούνται όταν η πίστη στο Ισλάμ γίνεται εμφανής. Σε ορισμένες χώρες, έχει απαγορευθεί στα κορίτσια μουσουλμάνες να πηγαίνουν στο σχολείο φορώντας το πέπλο στο κεφάλι τους.
Πηγή : Council of Europe
Σχετικές συνδέσεις
Aρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος
«Η ειρηνική συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικά πιστεύω, στο πλαίσιο πάντα των νόμων της Πολιτείας αποτελεί βασική προϋπόθεση της κοινωνικής συνοχής και εκφράζει απόλυτα τη μακραίωνη πολιτιστική και πνευματική μας παράδοση», σημείωσε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος,
"Αποτελεί αυτονόητο και απαράγραπτο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να απευθύνεται ελεύθερα στο Θεό του. Να Τον τιμά και να Τον λατρεύει σε χώρους που Του πρέπουν, χωρίς προσκόμματα. Το ευρύτερο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας είναι δικαίωμα θεμελιώδες σε κάθε ευνομούμενη και δημοκρατική Πολιτεία, όπως η ελληνική, και πρέπει να χαίρει πάντα αναγνώρισης και απόλυτου σεβασμού, όπως άλλωστε και το Σύνταγμά μας σαφώς επιτάσσει", σημειώνει ο προκαθήμενος της ελλαδικής εκκλησίας.
Προσθέτει όμως: "κάθε εκδήλωση βίας στο όνομα της οποιασδήποτε θρησκείας, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι απόλυτα καταδικαστέα, γιατί πρωτίστως προσβάλλει βαθύτατα τον ίδιο τον πυρήνα της θρησκείας". Και διευκρινίζει: "Μετατρέπει πιστούς ανθρώπους σε αθύρματα πάσης φύσεως φονταμενταλιστών και καιροσκόπων, που ουδόλως σέβονται την ελευθερία του προσώπου".
Εργασία ΕΔΩ
Σε περιορισμό η θρησκευτική ελευθερία
Περίπου το 70% από τα 6,8 δισ. ανθρώπους ζει σε χώρες με «μεγάλα προβλήματα»
The Economist
Η Παγκόσμια Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του 20ού αιώνα, δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερη. Αναφέρει ότι «όλοι έχουν το δικαίωμα της ελευθερίας στη σκέψη, τη συνείδηση και τη θρησκεία», περιλαμβανομένου του δικαιώματος να αλλάξουν θρησκεία και «να εκδηλώσουν τη θρησκεία τους με διδασκαλία, άσκηση, πίστη και αφοσίωση».
Οι πατέρες του αμερικανικού κράτους, παρότι ζούσαν σε έναν κόσμο όπου οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούνταν θεϊστές ή χριστιανοί, χρησιμοποίησαν ηπιότερη φρασεολογία για να διακηρύξουν την πίστη τους στην ελευθερία. Δεδομένου ότι ο Θεός έχει προικίσει το ανθρώπινο μυαλό με την ελευθερία, ο Τόμας Τζέφερσον είχε πει πως «κάθε προσπάθεια επηρεασμού του με εγκόσμιες τιμωρίες ή υποχρεώσεις ή ατομικές απαγορεύσεις τείνει μόνο να δημιουργεί υποκρισία και ευτέλεια». Οπότε είναι λυπηρό να διαπιστώνεις ότι σύμφωνα με τους περισσοτέρους από όσους μελετούν το θέμα, η υπόθεση της θρησκευτικής ελευθερίας επιπλέει, στην καλύτερη περίπτωση, ή υποχωρεί, στη χειρότερη περίπτωση. Δύο δεκαετίες έχουν περάσει από την πτώση των περισσότερων καθεστώτων όπου ο αθεϊσμός αποτελούσε κρατική πολιτική και η θρησκεία ήταν απλώς ανεκτή. Αλλά παρότι υπήρξε δημοκρατική πρόοδος, η πολιτική ελευθερία και η θρησκευτική ευσέβεια δεν συμβαδίζουν.
Ερευνα
Μια έρευνα του Pew Forum με θέμα τη θρησκεία στη δημόσια ζωή, που δημοσιεύτηκε αυτήν την εβδομάδα, βρήκε ότι περίπου το 70% από τα 6,8 δισ. του κόσμου ζει σε χώρες με «μεγάλους περιορισμούς» στη θρησκεία. Αυτοί αναφέρονται τόσο σε επίσημους περιορισμούς όσο και στην εχθρότητα που βιώνουν οι πιστοί από τους συμπολίτες τους.
Οπως σωστά επισημαίνεται, οι δύο μορφές καταπίεσης πηγαίνουν ορισμένες φορές χέρι με χέρι και ορισμένες άλλες είναι εντελώς διακριτές. Για παράδειγμα, η Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν και το Ιράν είναι χώρες όπου οι θρησκευτικές μειονότητες βρίσκονται αντιμέτωπες και με τις δύο μορφές καταπίεσης. Στο Βιετνάμ και την Κίνα, οι θρησκευτικές κοινότητες υπόκεινται σε κρατικούς περιορισμούς, αλλά δεν αντιμετωπίζουν την κακομεταχείριση των συμπολιτών τους. Στη Νιγηρία και το Μπαγκλαντές οι πιστοί είναι πολύ πιθανότερο να υποφέρουν στα χέρια των συμπατριωτών τους, παρά από την κυβέρνηση. Αν υπάρχει μια περιοχή που θα μπορούσε να επεξεργαστεί ένα νέο modus vivendi μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής πίστης, αυτή θα έπρεπε να είναι η Ευρώπη. Εκεί, οι μουσουλμάνοι μετανάστες παίζουν ενεργό και κυρίως εποικοδομητικό ρόλο στην πολιτική πολλών μεγάλων χωρών -και πολλοί διατείνονται ότι προτιμούν τα φιλελεύθερα ήθη της νέας πατρίδας τους από τον αυταρχισμό της ιδιαίτερης πατρίδας τους.
Δυστυχώς το Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας, που ίδρυσε ο Τζορτζ Σόρος, κατέληξε σε ανάμεικτα συμπεράσματα, αυτήν την εβδομάδα. Επειτα από συνεντεύξεις με μουσουλμάνους σε 11 ευρωπαϊκές πόλεις, διαπίστωσε ότι η μεγάλη πλειοψηφία ήθελε να εμπλακεί στα τοπικά πολιτικά πράγματα και δεν επιθυμούσε να είναι αποκομμένη από την κοινωνία. Αλλά ένιωθε ανεπιθύμητη. Περίπου το 70% είπε ότι αντιμετωπίζει μεγαλύτερες θρησκευτικές διακρίσεις σήμερα από ό,τι πριν από πέντε χρόνια.
Comments (0)
You don't have permission to comment on this page.