If you are citizen of an European Union member nation, you may not use this service unless you are at least 16 years old.
You already know Dokkio is an AI-powered assistant to organize & manage your digital files & messages. Very soon, Dokkio will support Outlook as well as One Drive. Check it out today!
Η Tζούλιετ από τη Νιγηρία κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά της την μόλις 11 μηνών κόρη της –το δώρο Θεού που έμελλε να επιβιώσει παρά την απίστευτη οδύσσεια. Στο Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων της Θεσσαλονίκης, όπου βρήκε στέγη και θαλπωρή, δείχνει ήρεμη και ανακουφισμένη κοιτώντας τη μονάκριβη Αννα, περικυκλωμένη από τις νονές της ομάδας εθελοντισμού του κολεγίου «Ανατόλια», τρεις ημέρες μετά τη βάφτιση της μικρής.
Η αρχή της περιπέτειας
Η περιπέτεια που έζησε δείχνει μακρινή αλλά πίσω από τα θλιμμένα μάτια, το συγκρατημένο χαμόγελο και τις μετρημένες λέξεις κρύβεται ο πόνος της γυναίκας με μια βαριά μοίρα, τη μοίρα κάθε γυναίκας στη Nιγηρία, που την έκανε να εγκαταλείψει τον γενέθλιο τόπο.
Είχε την ατυχία να μεγαλώσει σε μια χώρα έντονων θρησκευτικών αντιπαραθέσεων, εκεί όπου πριν από ένα χρόνο η 31χρονη Αμίνα Λαουάλ καταδικάστηκε σε θάνατο διά λιθοβολισμού από το ισλαμικό δικαστήριο, γιατί έφερε στο κόσμο ένα παιδί, δυο χρόνια μετά τον χωρισμό της. Αποκορύφωμα της καταδικαστικής αυτής απόφασης η οποία ξεσήκωσε ανθρωπιστικές και φεμινιστικές οργανώσεις αποτέλεσαν τα ματωμένα καλλιστεία από τις σφοδρές ταραχές που άφησαν πίσω τους 215 νεκρούς, 600 τραυματίες και 4.500 άστεγους.
Η 27χρονη Νιγηριανή θα μπορούσε να έχει την τύχη της Λαουάλ καθώς ως χριστιανή ορθόδοξη ερωτεύτηκε Μουσουλμάνο. Ο καρπός από τη δίχρονη σχέση της, πριν ακόμη γίνει αντιληπτός στη διχασμένη θρησκευτικά και οικονομικο-κοινωνικά τριτοκοσμική κοινωνία, δεν της άφηνε περιθώρια επιλογής. Ή έπρεπε να μείνει στη χώρα της διακινδυνεύοντας τη ζωή της ή έπρεπε να αλλαξοπιστήσει. Δεν ήθελε να ασπαστεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Eτσι, η μόνη λύση που της απέμενε ήταν να φέρει στον κόσμο το παιδί του «απαγορευμένου έρωτα» σε μια ελεύθερη χώρα. Eνας αληθινός γολγοθάς την περίμενε, αλλά μεγάλη ήταν και η ελπίδα για ζωή.
Στον τρίτο μήνα της κύησης, με ελάχιστα χρήματα και γερά πόδια, μπήκε σε ένα καΐκι με προορισμό την Ευρώπη. Φοβισμένη και πεινασμένη έζησε μια δίμηνη οδύσσεια ώσπου το τελευταίο καράβι που πήρε από την Τουρκία αγκυροβόλησε στην Κω. Είχε πατήσει πλέον το πόδι της σε μια ελεύθερη χώρα.
«Περπατούσα ολομόναχη επί μέρες. Ετρωγα μόνο ψωμί και κοιμόμουν όπου έβρισκα. Τις πολυήμερες οδοιπορίες διαδέχονταν ταξίδια με μικρές βάρκες όπου επιβιβαζόμουν μαζί με άλλους πολιτικούς πρόσφυγες από την Αφρική. Στην αρχή πλήρωσα 350 δολάρια, όσα χρήματα είχα αλλά στη συνέχεια, απένταρη, στοιβαζόμουν παράνομα σε μικρά πλοία. Φθάσαμε στην Αίγυπτο και από εκεί ένα μικρό πλοιάριο μας μετέφερε στην Τουρκία. Ο πιο κοντινός προορισμός πια ήταν η Ελλάδα». Οι περιγραφές της είναι λακωνικές. Ισως γιατί δεν θέλει να θυμάται.
Kόρη αγροτών
Κόρη ενός φτωχού αγρότη, η 27χρονη πρόσφυγας ανήκει στη μεγάλη κατηγορία των Νιγηριανών που ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα και μαστίζονται από την παιδική θνησιμότητα και τον αναλφαβητισμό. Η ίδια κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές της στο γυμνάσιο και να μάθει αγγλικά. Η ζωή των Χριστιανών που αποτελούν το 50% του πληθυσμού στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσε, είναι ήρεμη. Το μίσος όμως και ο θρησκευτικός φανατισμός φουντώνουν εκεί όπου αρχίζει η σχέση μεταξύ αλλόθρησκων.
«Τη σχέση μου με τον μουσουλμάνο δεν τη γνώριζε ούτε η οικογένειά μου, ούτε του φίλου μου. Οταν έμεινα έγκυος, για τη δική μου ασφάλεια αλλά και του παιδιού έπρεπε να φύγω. Είμαι ορθόδοξη χριστιανή και δεν ήθελα να αλλάξω θρησκεία. Κινδύνευα να χάσω τη ζωή μου ή στην “καλύτερη” περίπτωση τα χέρια μου. Αυτή είναι η “τύχη” πολλών γυναικών στον τόπο μου, όπου δικαιώματα έχουν μόνον οι άνδρες».
Στη Θεσσαλονίκη
Στο Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων της Ανθρωπιστικής Βοήθειας «Κοινωνική αλληλεγγύη Μ.Κ.Ο» όπου ζει εδώ και οκτώ μήνες μαζί με άλλους 100 πολιτικούς πρόσφυγες από το Ιράν, το Ιράκ, τη Σιέρα Λεόνε, το Αφγανιστάν και τη Νιγηρία, η υποστήριξη από τις ομάδες εθελοντισμού είναι συγκινητική.
Με τον πατέρα του παιδιού της η Τζούλια επικοινώνησε μόνο μια φορά. Οι λιθοβολισμοί των μοιχαλίδων[1], ο κίνδυνος της ζωής της γιατί ερωτεύτηκε αλλόθρησκο είναι πλέον πολύ μακριά: «Δεν θέλω να γυρίσω με τίποτα στη χώρα μου. Φοβάμαι!», λέει.
Δικτυακός τόπος του διεθνούς δικτύου "Γυναίκες που ζουν κάτω από ισλαμικούς νόμους" (WLUML). Το δίκτυο στοχεύει στην αμοιβαία ενημέρωση και την ενίσχυση των δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ γυναικών που υφίστανται τις επιπτώσεις των ποικίλων εκδοχών των ισλαμικών νόμων. Μεταξύ άλλων, στοιχεία για τη νιγηριανή γυναικεία οργάνωση BAOBAB και η έκκλησή της με τίτλο "Σταματήστε την καμπάνια αποστολής επιστολών για την Αμίνα Λαουάλ".
Πληροφορίες για τις κινητοποιήσεις της Διεθνούς Επιτροπής κατά του Λιθοβολισμού (ICAS) τα τέσσερα τελευταία χρόνια κατά τα οποία δραστηριοποιείται για την κατάργηση της πρακτικής του λιθοβολισμού. Κατάλογος των μελών της, βιογραφικό της Μίνα Αχάντι, της ιρανής ακτιβίστριας που βρίσκεται επικεφαλής της οργάνωσης και η καμπάνια της οργάνωσης για τη σωτηρία της Αμίνα Λαουάλ.
Συστηματικές αναφορές στην ιστορία της υπόθεσης της Αμίνα Λαουάλ και των άλλων καταδικασμένων σε θάνατο διά λιθοβολισμού ατόμων στη Νιγηρία. Πληροφορίες για την πολιτική βία και τα θύματά της κατά τις πρόσφατες νιγηριανές εκλογές. Ιδιαίτερη μνεία στη βία και τις ιδιαίτερες διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες της χώρας.
Κατατοπιστικό άρθρο του Frederick Clarkson με τίτλο "Christian Reconstructionism. Theocratic Dominionism Gains Influence" (The Public Eye Magazine, τόμος VIII, Μάρτιος-Ιούνιος 1994) και θέμα την ακροδεξιά χριστιανική σέχτα που προτείνει επαναφορά του βιβλικού λιθοβολισμού στη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία.
Footnotes
Ο Ποινικός Κώδικας του Ιράν επιβάλει την εκτέλεση δια λιθοβολισμού. Υπαγορεύει ακόμη και το μέγεθος της πέτρας, η οποία θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη για να προκαλέσει πόνο, αλλά όχι και τόσο ώστε να σκοτώσει το θύμα αμέσως.
Το άρθρο 102 του Ποινικού Κώδικα αναφέρει ότι οι άνδρες θα πρέπει να θάβονται μέχρι τη μέση και οι γυναίκες μέχρι το στήθος τους για να εκτελεστούν με λιθοβολισμό. Το άρθρο 104 αναφέρει για την ποινή για τη μοιχεία, ότι οι πέτρες που θα χρησιμοποιηθούν να πρέπει «να μην είναι τόσο μεγάλες ώστε να σκοτώσουν τον άνθρωπο με ένα ή δύο πλήγματα, ούτε πρέπει να είναι τόσο μικρές ώστε να μη μπορούν να οριστούν ως πέτρες.» ▲
Comments (0)
You don't have permission to comment on this page.